هر کسی، خود مخاطب اول این متن است؛
این خودرأیی ها و تابع محض امر ولی نبودن ها، گاه این صحابی پر سابقه رسول خدا را به افراط و گاه به تفریط کشاند و در پایان، سبب شد تا در سن 93 سالگی و آنگاه که دیگر کار از کار گذشته بود، به اشتباهات خود پی برده و به خونخواهی حضرت اباعبدالله (ع) قیام کند، به این امید که توبه خالصانه و خونش بتواند سهل انگاری ها و ولایت ناپذیری هایش را شفاعتی باشد...
براي جامعه و حكومت ايران كه داعيه اسلامي بودن دارد، مرور رویدادهایی كه در صدر اسلام رخ داده است، مي تواند درس عبرتي باشد تا از وقوع حوادث مشابه آن در زمان حاضر و آینده جلوگیری کند.به گزارش «تابناك»، از جمله شخصيت هايي كه به بهانه پخش سريال تحسین برانگیز «مختارنامه» جا دارد كه به او توجه بيشتري شود، «سليمان بن صرد خزائي» است؛ كسي كه هرچند پس از قيام امام حسين (ع) در زمره توابين قرار گرفت و اتفاقا با اخلاصي مثال زدني تلاش کرد به جبران گذشته بپردازد، اما با اين حال پيشي گرفتن وي از امام زمان خويش و گاهي عقب ماندن از او، وي را دچار تردیدهایی كرد كه باعث شد با وجود سابقه بسیار در رکاب پیامبر اعظم(ص)، وي هيچ گاه نتواند در قامت افرادي چون ابوذر، مقداد، عمار، هاني، حبيب و دیگرانی از این دست ظاهر شود.
بنا بر نقل تاریخ، سليمان در جنگ جمل به بهانه اينكه دوستاني در جبهه جمليون داشت از جنگ كناره گرفت، كناره گرفتني كه باعث رنجش اميرالمومنين(ع) شد و این در حالی بود كه علی(ع) انتظارات بالاتری از سليمان ـ كه در زمره نخبگان بود ـ داشت ولی او از امام زمان خود عقب افتاد و فاصله گرفت.
او در ماجراي صلح امام حسن (ع) اما از امام زمان خويش پيشي گرفت و با وجود نظر قطعی و مسلم امام بر صلح با معاویه ملعون، به دلیل مصالح اسلام و جامعه اسلامی، همواره بر طبل جنگيدن كوبيد.
این صحابی با سابقه پیامبر اسلام (ص) با مرگ معاویه و روی کار آمدن یزید ملعون، از جمله پیشگامان نامه نگاری کوفیان به امام حسين(ع) بود، ولی این بار هم به بهانه اینکه هنوز تکلیفی بر جهاد علیه عبیدالله بن زیاد ندارد حرف فرستاده امام ـ حضرت مسلم بن عقيل ـ را زمين گذاشت و چنانکه در تاریخ نقل است، با تفسيري شخصي و با اتكای به نفوذش، بخشی از امضاکنندگان نامه را از رفتن به کربلا واداشت تا دست آخر با پشیمانی و حسرتی جاودانه توبه کند و به خونخواهی حسینی برخیزد که خود از یاریش کنار کشیده بود.
بنا بر آنچه گفته شد، این خودرأیی ها و پیرو محض امر ولی نبودن ها، گاه این صحابی پر سابقه رسول خدا را به افراط و گاه به تفریط کشاند و سرانجام، سبب شد تا در سن 93 سالگی و آنگاه که دیگر کار از کار گذشته بود به اشتباهات خود پی برده و به خونخواهی حضرت اباعبدالله (ع) قیام کند؛ به این امید که توبه خالصانه و خونش بتواند سهل انگاری ها و ولایت ناپذیری هایش را شفاعتی باشد.
بنابراین، آنچه را در جامعه و نظام حاکم بر ايران اسلامی اتفاق مي افتد، شاید بتوان با توجه به حوادث تاریخی فوق بررسی تطبیقی نمود و هر شخص یا هر جریانی، بدون اینکه بخواهد موضعی بگیرد، با اندکی درنگ تنها به این بیندیشد که در این داستان تکرار شدنی تاریخ در کجای معادله قرار دارد؟
امروز هم در این برهه از تاریخ، اتقاقا از یک سو گروهي بر ولی فقیه زمان که حکم نایب عام امام زمان(عج) را دارد پيشي مي گيرند و آنقدر هم پيش مي روند كه گويي اين ولی فقیه است كه بايد دنبال آنان برود و سخنان آنان را تأييد كند؛ هر جا عقیده، سخن و مشی رهبری ـ یا جایگاه های حقوقی منصوب وی ـ را موافق نظرات خويش بيابند آن را با جديت رسانه اي پمپاژ خبری می کنند و زماني كه مخالف نظراتشان باشد، با تأویل ها و تفاسیر گوناگون، قایل به حكم خود مي شوند و از كنار آن مي گذرند و صد البته همچنان خود را پیرو ولی می دانند و می خوانند و هر مخالف خود را نه تنها به شمار نیاورده که با چوب ضدیت می رانند!
از دیگر سو، اما عده ديگري هم از ولی فقیه عقب مي مانند و هر آنچه را او مي گويد ـ با استنباط نادرست شخصي یا لجاجت، یا حرص مقام و یا... ـ فرو مي گذارند و به راه خود مي روند و هر چه ولی از رفتاری بازشان مي دارد، آنان با جديت بيشتري بر آن اصرار می ورزند و کیست که به حکم عقل به این باور نرسد که نتیجه رفتار این هر دو گروه یک روز فرق شکافته علی(ع) بود در مسجد کوفه، یک روز جگر پاره پاره حسن(ع) در مدینه، روزی هم سر اباعبدالله الحسین(ع) بر فراز نیزه در بیابان کربلا و امروز... .
و اين در حالي است كه ولی فقیه و رهبر حكومت اسلامي در ساختار جمهوری اسلامی، هرگز نه شرع را فرو مي گذارد و نه مصلحت مردم و حكومت را. پس اگر كساني معتقد به زندگی ایمانی بوده و به دنبال رستگاري دنيوي و اخروي هستند، لازم است مراقب باشند كه نه پيش از رهبر حرکت كنند و نه از او جا بمانند.
و... اللهم اجعل عاقبة امورنا خیراً
نظرات شما عزیزان:
ارسال توسط رضا
آخرین مطالب
تبادل
لینک هوشمند
